Nedenini tam bilemiyorum ama blog yazmaya bir süre ara vermiştim. Biraz iki çocuklu olmanın verdiği kafa karışıklığı, biraz da doğumu takiben yazı Çeşme'de geçirip oradan sahalardan uzak olmak olabilir. İpin ucu bir kaçınca da kaçıverdi, Can neredeyse 1,5 yaşına geldi. Bu aralar blogumu özlediğimi düşündüm ve ilk iş Mert'inkini update etmeye, ikinci de Can'ınkini düzenlemeye başladım. Arada atladığım çok şeyler oldu tabi ama Can'la ilgili ilk yazmak istediğimin onun gelişmesinde abi faktörü olduğuna karar verdim.
İkinci olduğu için Can mı daha kolaydı, yoksa biz mi rahattık tam bilmiyorum ama geçen kış geçen uzun ve uykusuz gecelerin zorluğunu saymazsak! Can da ortaya çıkıverdi. Can'ın gelişmesinde abinin etkileri çok net görülüyor. Abiyi gördüğünde yüzünde güller açan ufağımız onun peşinden yetişeceğim diye erkenden yürüdü. Mert'in yaptığı atlama, zıplama, hoplama vb. tüm hareketleri yapabilmek için hayli güç sarfediyor. Yer hareketleri yaparken kendini ııh ıııhh diye zorlaması da görmeye değer.
Yalnızca ağzındaki memeden mi her dediğini anlatabildiğinden mi bilinmez konuşma kısmını bayağı pas geçiyor. Elini yukarı kaldırdı mı istiyor ki en yakınındaki kişi tutsun, onunla istediği yere gelsin. En çok da buzdolabının önünde o dolabı açtırmak için uğraşıyor. Artık süt, ketçap, üzüm eline ne gelirse aldığı ganimetle bir süre oyalanıp sonra hadi tekrar dolaba.
Bu günlerde istediği yapılmazsa o kadar çok vızıldanmaya başladı ki bu sorunun konuşması ile biteceğini ümit ediyoruz. Ha gayret Can'iko. Az kaldı konuşmana...
No comments:
Post a Comment